Fjallraven Polar
Fjällräven,  Persoonlijk

Fjällräven Polar 2017 – dag 2: Lawinegevaar en paniektranen in Signaldalen

Het was een vroege morgen de tweede dag van Fjällräven Polar 2017. Al slaapdronken struikelde ik via de ontbijttafel naar de bus met mijn gigantische rugzak op m’n rug. De reis van Sigtuna naar Tromsø kon beginnen. Over enkele uren zou ik weer een glimp opvangen van de stad die mij anderhalf jaar geleden zo betoverde.

Fjallraven Polar

Lawinegevaar in Signaldalen

Van Stockholm vlogen we naar Oslo, waar we op een transfer naar Tromsø over zouden stappen. Helaas was ik vandaag vele malen nerveuzer dan de dag ervoor, dus had ik mijn medicatie voor het vliegen hard nodig. Het mocht de pret niet drukken, maar ik was erg blij dat ik ze bij me had. Eenmaal aangekomen in Tromsø werden we opgehaald door een hele grote tourbus van Lyngsfjord Adventure. De organisatie uit Camp Tamok waar we de meest fantastische avonturen beleefden het jaar ervoor. Ik kon niet wachten om terug te gaan naar het kamp en de mensen te knuffelen die mij ooit een prachtige sprookjesweek bezorgden.

SigdaldalenSigdaldalen

Maar Scandinavië zou Scandinavië niet zijn als de natuur niet haar eigen gang zou gaan. Door heftige sneeuw- en regenval in de afgelopen dagen was er sprake van lawinegevaar in Signaldalen. Precies op de weg die ons naar Camp Tamok zou moeten brengen. Helaas moesten we daardoor uitwijken naar een kantine van een jachtvereniging, een aantal kilometer verderop: Storfjord Skyttelag clubhouse. Dat was natuurlijk wel enorm balen, want ik zag er erg naar uit. Maar veiligheid staat voorop!

Polar 2017

Levenslessen van Johan Skullman

Eenmaal aangekomen in het clubhuis konden we meteen aan de bak. Survivalexpert Johan stond in de stromende regen klaar om ons wat waardevolle survival tips in de praktijk te laten zien. Zo leerde hij ons één van de belangrijkste dingen van de week: hoe we onze tent op moesten zetten. Hier komt namelijk veel meer bij kijken dan de tent alleen. Je moet ‘m bijzonder goed verankeren en zorgen dat je tentdoek zo strak mogelijk staat. Anders waait ie weg of gaat ie de hele nacht staan klapperen in de wind.

Polar 2017

Minstens zo belangrijk was de demonstratie van onze branders. Een lichtbron, warmtebron en het enige hulpmiddel dat ons zou voorzien van voedsel en water. Met zijn mes en firestick ontstak hij zijn Primus brander zo kundig, dat ik meteen al zag dat het er wel heel makkelijk uitzag als hij het deed. Maar oefening baart kunst!

Fjällräven Polar 2017 in de praktijk

Dus gingen we zelf aan de slag. Je kunt maar beter geoefend hebben als je straks voor het echt aan de beurt bent in een sneeuwstorm. Het was ijs- en ijskoud en we stonden in de stromende regen te goochelen met tentstokken, maar wat heb ik een lol gehad. Onze tent stond vrij snel. Niet foutloos, maar wel stevig.

Polar 2017

Vervolgens gingen we aan de slag met onze branders. Dat was iets minder makkelijk. Kraantje dicht, slotje open, draaien, linksom, rechtsom, eerst pompen, toch niet eerst pompen.. HUH! En dan nog met je mes en firestick een vonkje zien te krijgen die je brander ontsteekt.. Ik deed zoiets voor het eerst, dus het ging niet vanzelf. Maar het zou later van levensbelang zijn, dus het moest en zou me lukken.

Polar 2017

Rendierstoofpot en paniektranen

Na al het harde werk verzorgden de vrijwilligers van de vereniging een heerlijke maaltijd voor ons. Dampende rendierstoofpot met stukken brood en koffie toe. Met lange tanden at ik mijn bord leeg. Ik had namelijk een buikpijn from hell (prikkelbaar darmsyndroom, hoera). En toen sloeg de paniek toe. “Wat nu als ik de rest van de week buikpijn heb? Wat nu als ik de tocht niet af kan maken of straks niet functioneer door deze buikpijn? En als ik nu naar de wc moet en ik zit op een bevroren vlakte?! Ik wil helemaal niet in één ruimte slapen met al deze mensen! Dat past helemaal niet in mijn comfort zone! Wat doe ik hier?!”

In combinatie met het slaapgebrek van de afgelopen dagen, de spanning en alle emoties van het avontuur, werd het me even allemaal te veel. Ik barstte in tranen uit. En iedere keer als iemand aan me vroeg of het wel goed met me ging, ging ik harder huilen. Ik wilde naar huis. Het enige dat ik kon denken was “Ik kan dit toch helemaal niet?!”. Maar gelukkig sloegen veel van mijn Polar familieleden een warme arm om me heen, kreeg ik een kop thee in mijn handen gedrukt en hielp mijn teamgenoot me met het klaarmaken van mijn slaapplek.

Polar 2017

Na een telefonische peptalk van het thuisfront en minstens 20 keer “BABE, JE HEBT HIER ZO HARD VOOR GEWERKT!”, was ik overtuigd en viel ik uiteindelijk een diepe slaap. Ondanks dat er 27 snurkende mede-avonturiers in dezelfde ruimte sliepen. Ik hoor in Polar 2017. Dit gaat me lukken.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.